چکیده :
ترجمه ماشینی:
ارنستو لاکلائو از اوایل دهه 1970 مسیر منحصر به فردی را در نظریه و فلسفه سیاسی ایجاد کرده است.
با این کار، او طیفی از جریان‌های فلسفی و نظری را به عنوان جایگزینی منسجم برای مدل‌ها و شیوه‌های جریان اصلی هدایت علوم اجتماعی و سیاسی بیان کرده است.
ویراستاران بر روی کار در سه زمینه اصلی تمرکز کرده اند:
«نظریه سیاسی پست مارکسیستی: گفتمان، هژمونی، دلالت»:
لاکلائو مفهومی اصیل از نظریه سیاسی پسامارکسیستی را توسعه داده است که بر اساس نظریه ماتریالیستی گفتمان است.
دومی از طیف وسیعی از منابع نظری و فلسفی، از جمله پساساختارگرایی، روانکاوی، نظریه زبانی و فلسفه پسا تحلیلی ساخته شده است.
محور اصلی این رویکرد، مقوله هژمونی است که سهم اساسی آنتونیو گرامشی در نظریه مارکسیستی را توسعه می دهد و به نوبه خود به شبکه ای از مفاهیم مرتبط، از جمله مفصل بندی، جابجایی، منطق معادل و تفاوت، هویت سیاسی، اسطوره و تخیلی اجتماعی این ایده‌ها تعدادی از مطالعات تجربی و نظری مرتبط با مکتب نظریه گفتمان اسکس را فراهم کرده است.
تحلیل پوپولیسم:
یکی از دغدغه‌های اصلی نوشته‌های لاکلائو، مسئله پوپولیسم بوده است، هم در آمریکای لاتین که در آن بازجویی او از پدیده (به ویژه تجربه پرونیسم) و سپس درگیر شدن با «جنبش‌های اجتماعی جدید» و استراتژی سوسیالیستی به طور کلی‌تر است.
مفهوم پوپولیسم به روشی کلی برای بررسی «اولیه سیاست» در جامعه تبدیل می شود.
تعاملات انتقادی:
لاکلائو قبل از هر چیز یک روشنفکر متعهد است که پیوسته به دنبال نظریه‌پردازی وقایع و واقعیت‌های معاصر، و بحث با شخصیت‌های روشنفکر برجسته روز، با توجه به مسائل اصول سیاسی و استراتژی بوده است.
مناظرات اخیر او با جودیت باتلر و اسلاوی ژیژک در contingency, hegemony, universality: contemporary dialoges on the left که در سال 2011 (لندن: verso) منتشر شد، نمونه ای از این اخلاق انتقادی است.
او با به چالش کشیدن و بیان رویکردهای مرتبط، و با قرار دادن کار خود در ارتباط با چپ دموکراتیک، به تشریح رویکرد خود ادامه می دهد.
ernesto laclau has blazed a unique trail in political theory and philosophy since the early 1970s.
in so doing, he has articulated a range of philosophical and theoretical currents into a coherent alternative to mainstream models and practices of conducting social and political science.
the editors have focused on work in three key areas:
post-marxist political theory: discourse, hegemony, signification
laclau has developed an original conception of post-marxist political theory that is grounded on a materialist theory of discourse.
the latter is constructed from a range of theoretical and philosophical sources, including poststructuralism, psychoanalysis, linguistic theory and post-analytical philosophy.
the centerpiece of this approach is the category of hegemony, which develops antonio gramsci’s seminal contribution to marxist theory, and is in turn connected to a web of related concepts, including articulation, dislocation, the logics of equivalence and difference, political identification, myth and social imaginary.
these ideas have informed a number of empirical and theoretical studies associated with the essex school of discourse theory.
analyzing populism
a central concern of laclau’s writings has been the question of populism, both in latin america where hebegan his interrogation of the phenomenon (especially the experience of peronism), and then in his engagement with the "new social movements" and socialist strategy more generally.
the concept of populism becomes a general way of exploring the "primacy of politics" in society.
critical engagements
laclau is first and foremost an engaged intellectual who has consistently sought to theorize contemporary events and reality, and to debate with the leading intellectual figures of the day, with respect to questions of political principle and strategy.
his recent debates with judith butler and slavoj žižek in contingency, hegemony, universality: contemporary dialogues on the left, published in 2011 (london: verso), exemplify this critical ethos.
he continues to elaborate his approach by challenging and articulating related approaches, and by situating his work in connection to the democratic left.